فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ ﴿آل‌عمران: ٦١﴾
هرگاه بعد از علم و دانشی که (در باره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو: «بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود؛ آنگاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.
یكى از ادلّه قوى و متقن قرآنى بر امامت و خلافت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام، آيه شريفه مباهله است. در اين آيه خداى تعالى به پيامبرش دستور مى دهد كه مجادله كنندگان با حق را به مباهله فراخواند تا هر دو گروه به همراه فرزندان، زنان و كسانى كه به منزله نفس و جان هستند در اين امر شركت كنند. خداى تعالى خطاب به رسول خويش مى فرمايد:
إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَاب ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ(59) الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلاَ تَكُنْ مِنْ الْمُمْتَرِينَ (60) َمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنْ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ (61) إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَمَا مِنْ إِلَه إِلاَّ اللهُ وَإِنَّ اللهَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (62) فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللهَ عَلِيمٌ بِالْمُفْسِدِينَ(63)
سوره آل عمران
همانا مَثل عيسى نزد خدا هم چون مَثل آدم است كه او را از خاك آفريد، سپس به او فرمود باش، پس موجود شد. حق از جانب پروردگار تو است، از اين رو از دودلان مباش. پس هر كسى درباره او ]عيسى[ بعد از آن كه بر تو ]به واسطه وحى[ علم و آگاهى آمد مجادله كند، بگو: بياييد ما پسرانمان را و شما پسرانتان، و ما زنانمان را و شما زنانتان را، و ما نفوسمان را و شما نفوستان را دعوت كنيم. سپس يكديگر را نفرين نماييم، آن گاه لعنت خدا را بر دروغ گويان قرار دهيم. همانا اين از داستان هاى حق است و خدايى جز الله نيست و او شكست ناپذير و داناست; پس اگر از حق روى بگردانند [بدانند] كه همانا خداوند به حال مفسدان آگاه است.
رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم پيرو اين دستور الهى، به همراه حسنين عليهماالسلام ـ به عنوان فرزندان ـ و صديقه طاهر عليها السلام ـ به عنوان زنان ـ و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام ـ به عنوان نفس خويش ـ براى مباهله با مسيحيان نجران خارج شدند; اما مسيحيان كه از راستى ادعاى پيامبر اكرم صلّى الله عليه وآله وسلّم آگاه بودند، با ديدن اين صحنه بر يقين آن ها افزوده شد و به خاطر ترس از هلاكت، حاضر به شركت در مباهله نشدند. از اين رو روز مباهله روز گرانقدر و عظيم الشأنى است كه مشتمل بر كرامات و نشانه هاى الاهى است.
در اين روز خداوند سبحان براى نخستين بار باب مباهله را بر پيامبر و اهل بيتش صلوات الله عليه و عليهم گشود تا به هنگام انكار دلايل روشن از سوى منكران، با مباهله، حق و باطل را از هم جدا سازند.
روز مباهله نخستين روز تجلّى عزت مندى خدا و رسول او در مقابل اهل كتاب است. خداوند در اين روز نصرانيان را با داخل ساختن در تحت حاكميت رسول خويش و الزام آنان به پرداخت جزيه، طعم ذلت و خوارىِ حاصل از استكبار و عناد را به آنان چشاند.
خداى سبحان در اين روز گوشه اى از قوّت الاهى و قدرت نبوى را به منكران دلايل عقلى و معجزات پيامبر اكرم صلّى الله عليه وآله وسلّم نشان داد.
در اين روز آفتاب حقيقت، جهت تصديق آخرين فرستاده خدا حضرت محمّد مصطفى صلّى الله عليه وآله وسلّم پرتوافشانى كرد و ميان دشمنان و اعتماد كنندگان به حضرتش جدايى افكند.
در روز مباهله، رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم اختصاص بلند مرتبگى به اهل بيتش عليهم السلام را آشكار ساخت.
در اين روز خداوند از اين حقيقت پرده برداشت كه حسنين عليهما السلام ـ با وجود خردسالى ـ براى مباهله سزاوارتر از صحابه رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم هستند.
برای مشاهده مطلب به صورت کامل به ادامه مطلب مراجعه کنید
جمعه ای دیگر در انتظار مهدی